De mooiste gesprekken over zeilboten heb je -vind ik- als de bouwers zelf een enthousiast moment hebben. Als alle marketing prietpraat even wordt vergeten en er recht uit het hart wordt gesproken.
De beurs in Cannes is bijna afgelopen, en ik vang een gesprek op met Paul Hakes -technisch directeur van HH- over het feit dat het voor Europeanen, anders dan Nieuw-Zeelanders, wennen is aan een scheepswerf in China. Paul heeft er al heel wat oceaanracers gebouwd, waaronder enkele voor de America’s Cup. U moet het New Zeeland accent van Paul Hakes er maar even bijdenken, maar het komt er in principe op neer dat je elke klinker uitspreekt alsof er eigenlijk ‘aaaii’ staat. Behalve bij de E, want dat wordt een I. Dus ‘bed’ wordt ‘bid’ en ‘head’ wordt ‘hid’.
De gesprektoon loopt hoog op en ik ga langzaam een beetje dichterbij staan. De Nederlandse beursbezoeker heeft net aan Paul gevraagd of de aflevering en after sales net zo goed zijn als in Europa.
“You see” zegt Paul, “When these European yards get it wrong, people will forgive ‘em. Thinking: “Ah, they ‘ll get it right next time.” But not us! When we f…up, everybody will blame us! So when our boats are almost finished, we do a soft launch first: we stress test the boat for ten days. We bring them out of the yard in a local basin, and test every system onboard. The plumbing. Charging and de-charging the batteries again and again. Running the engines. Checking every wire for temperature with heat sensing camera’s. We even heat up the whole boat and photograph it in infrared to check for every little detail. This is all before we install the last furniture so everything is accessible for testing. We do this for ten bloody days! Then she goes back into the yard and is finished. We then ship her to any place in the world and there, all we have to do is test the rigging. Because everything else has already been done. We don’t f.. up!!”
Update
Ik schreef mijn gedachten over de kwaliteitscontrole op na de beurs in Cannes, september 2023. Twee maanden later werd ik rondgeleid op de werf in Xiamen en zag daar nog een paar dingen die het vermelden waard zijn:
Tijdens de test in de buitenlucht wordt ieder zonnepaneel getest. Ze doen dit door een lichtmeter op het paneel te leggen. Aan de hand van het percentage zonlicht wordt berekend hoeveel output het betreffende paneel moet leveren. Haalt het paneel dat niet dan wordt het afgekeurd en vervangen. In de praktijk komt dat niet voor maar als er een fout paneel tussen zou zitten, dan wordt dit opgemerkt.
De zwaarden van carbon worden ieder individueel getest in een hydraulische ram. Ze worden belast met het gewicht van de totale boot en mogen geen krimp geven. Het komt voor dat daarbij de hydrauliek het begeeft, maar het zwaard nooit.
Niet direct kwaliteitscontrole maar wel het vermelden waard: het viel me op dat Aziaten graag in groepjes werken. Zelfs eenvoudige zaken als primeren van de romp gebeurt door minimaal 5 mensen. Een draagt de kwasten en rollers, de andere de primer, de derde de harder, etc. Een persoon mengt de verf en de andere vier kijken ernaar. Dat leek mij eerst inefficiënt, maar de verklaring was: met zijn vijven is de kans op vergissingen, bijvoorbeeld in mengverhouding, veel kleiner. Blijkbaar motiveert het ook meer want iedereen heeft plezier in het werk. Hetzelfde zag ik bij de test tewaterlating van een 44: in principe kan een persoon dit met een kraan doen. Hier liepen er tien personen rond, en eentje zag direct dat er water in het schip kwam: de transducer was nog niet in de romp gezet. Schaterlachend werd het hersteld.